Het Downsyndroom
Het Downsyndroom bestaat waarschijnlijk al sinds het begin van de menselijke geschiedenis. Archeologen hebben in Duitsland een schedel van een jong kind gevonden die uit 350 v.C. dateert en de kenmerken van het Downsyndroom vertoont. In Leicestershire (V.K.) werd een andere, vergelijkbare schedel uit de 10de eeuw gevonden. In oude geschriften wordt echter weinig vermeld over het Downsyndroom. Dit komt waarschijnlijk doordat tot voor kort de meeste baby's die met het Downsyndroom werden geboren als gevolg van de slechte gezondheidszorg vlak na de geboorte of in de vroege jeugd overleden.
Eeuwenlang is het leven voor mensen met het Downyndroom moeilijk geweest. Terwijl de meesten op jonge leeftijd stierven, werden anderen dikwijls door hun familie verlaten. Tussen 1690 en 1720 werden alleen al in Engeland zo'n 1000 kinderen per jaar in de steek gelaten. Ze werden vaak in krankzinnigengestichten geplaatst.
In de 20ste eeuw werden veel mensen met een beperking voor en tijdens de tweede wereldoorlog door de nazi's gedood. Zelfs goed bedoelende mensen dachten dat baby's die met het Downsyndroom waren geboren in inrichtigen beter af zouden zijn. Tegen de ouders werd vaak gezegd dat ze hun kind met het Downsyndroom moesten vergeten, alsof hij of zij was gestorven. Zelfs als het kind in de familie bleef, kreeg het meestal geen onderwijs.
Pas in de tweede helft van de 20ste eeuw kregen kinderen met het Downsyndroom in diverse ontwikkelde landen recht op onderwijs. Er werden speciale scholen opgericht voor kinderen met leerstoornis.
Afgelopen 30 jaar is er veel vooruitgang geboekt in het bewust maken van het algemene publiek van deze aandoening.
Het Downsyndroom is vernoemd naar John Langdon Down. Hij was de eerste die een kindje met triosoom 21 beschreef.
Jérôme Lejeune was ook belangrijk voor de geschiedenis van het Downsyndroom. Aan het einde van de jaren 50 toonde hij aan dat het Downsyndroom een chromosale afwijking is, in tegenstelling wat daarvoor gedacht werd.
